No other cz.2 (KyuMin)

Hej,
Druga i ostatnia część mojego pierwszego two-shot'u o KyuMin( może kiedyś napiszę kontynuację:) )
Syśka

Mijały tygodnie, a mój ból nie zmniejszył się ani trochę. Ciągle był mi bliski jak zawsze. Za każdym razem jak doszło do mnie, że dziewczyna Sungmin’a ma być w domu - wychodziłem by uniknąć spotkania. Jak niby miałbym ją traktować? W końcu ona była mają rywalką. Jednak nie to było najgorsze, widok szczęśliwego Mina u boku kobiety był większym bólem niż moja skrywana miłość.

Kiedyś podsłuchałem jego rozmowę z Shindong’iem , opowiadał jak bardzo jest szczęśliwy, a mi serce pękało na miliony kawałków. Wmówiłem Leeteukowi, że nie czuje się najlepiej i pozwolił mi zostać cały dzień w domu. Nie byłem pewny czy wytrzymam udawać podczas prób, że jest wszystko okej. Zamiast wyrzucić sobie z głowy myśli o nim dobijałem się oglądając wspólne zdjęcia, czemu to tak bardzo bolało? Nigdy nie byłem w takim stanie, zawsze twardy z natury, wieczny dowcipniś. Kim byłem dla niego? Kim?

Gdy usłyszałem skrzypnięcie drzwi pokoju zdziwiłem się, tak wczesnym powrotem chłopaków. Odwróciłem głowę i zobaczyłem zapłakaną twarz starszego przyjaciela. Nie mogłem pozostać obojętny, więc natychmiast wstałem i już po chwilę trzymałem go w ramionach, wtulił się w moją szyję, a ja w obawie, że ta chwila pryśnie jak bańka mydlana chwyciłem tą piękną twarz w swoje zdecydowane dłonie. Powoli, by nie spłoszyć tego momentu zbliżyłem na niebezpieczną odległość swoją twarz do jego. Wstrzymałem oddech widząc te zapłakane oczy wpatrujące się we mnie. Sungmin był tak blisko, że czułem jak jego oddech pieści moją twarz, przymknąłem oczy, by stłumić pożądanie i spytałem co się stało. On bez słowa przytulił się do mnie i przez łzy wyszeptał, że nie jest taki silny za jakiego go uważam. Zastanawiałem się długo nad sensem tych słów. Odsunąłem go od siebie i wyszedłem z pokoju. Poszedłem do salonu i otworzyłem szeroko okno, potrzebowałem świeżego powietrza. Zdałem sobie sprawę, że musze odejść z zespołu. Pomyślałem o wojsku, powrocie do domu. Byle jak najdalej od niego, od mojej zakazanej miłości. Zaniosłem się gorzkim szlochem, byłem bezużyteczny nawet jako przyjaciel. Chciałem, ale nie umiałem udawać jak bardzo współczuje mu z powodu rozterek w związku, nie umiałem. Gdy odwróciłem się zobaczyłem jak stoi na środku pokoju i patrzy na mnie smutnymi oczami. Spuściłem głowę i ruszyłem przed siebie chciałem go wyminąć i wyjść, spakować kilka najpotrzebniejszych rzeczy, uprosić o urlop, bądź cokolwiek, by mieć czas na chłodną kalkulacje.

Sungmin złapał mnie mocno za nadgarstek, spojrzałem na niego tym pustym wzrokiem - "Min, czemu utrudniasz?". - Pomyślałem. Przygryzłem dolną wargę by nie zapłakać, poczułem krew na języku i pękłem. Wyrwałem mu się z całej siły i wykrzyczałem prosto w twarz, by nigdy mnie nie dotykał. Nie wiedziałem co się ze mną dzieje, ciężko było mi zebrać do kupy skołatane myśli. Uciekłem do łazienki.

- Wpuść mnie. - Usłyszałem ten ciepły głos. Milczałem, ukryłem twarz w dłoniach.

- Odejdź. – Wyszeptałem pół głosem. Do tej pory nie wiem czy zrobiłem to by mnie nie usłyszał, czy po prostu mój głos łamał się z rozpaczy. Skuliłem się pod drzwiami i czekałem.

- Kyuhyun, muszę ci coś powiedzieć, otwórz. - Wyszedłem. Chciałem zabrać kilka swoich rzeczy i wyjść z mieszkania.

Jednak w pokoju wyrywał mi wszystko z rąk. Szarpaliśmy się. Byłem słaby jak nigdy, lecz kiedy próbował mnie przytulić odsunąłem go od siebie.

- Hyung! Nie jesteśmy na scenie, nie musisz udawać, że coś dla ciebie znaczę. Zostaw mnie samego.

Usiadłem na łóżko.

- Nigdy nie udawałem niczego, jesteś dla mnie ważny Kyu.

Uniosłem głowę, siedział na przeciwko mnie, ale nie dotykał, tak jak mu wcześniej zabroniłem.

- KyuMin nie istnieje? - bardziej spytałem niż stwierdziłem. Powoli dotknął mojej twarzy opuszkiem wskazującego palca. Wtedy zamknąłem oczy i znieruchomiałem.

- Naprawdę myślisz, że nie istnieje? - Bałem się ruszyć. Chłonąłem ten motyli dotyk.

- Nie kocham jej. - Powiedział, a ja natychmiast otworzyłem oczy. - Oszukuje się i udaje kogoś kim nie jestem i nigdy nie będę. Dziś jej to powiedziałem. - Przerwał na chwilę i zachłannie wciągnął powietrze do płuc. - Chcę ci coś powiedzieć. Jestem gejem.

Gdy usłyszałem jego wyznanie serce zaczęło mi mocno walić, bałem się, że słyszał jak uporczywie próbuje wyrwać się z mojej klatki...

Splotłem nasze palce i zbliżyłem jego dłoń do swoich ust. Posmakowałem jego skóry. Drugą ręką przyciągnąłem jego ciało do siebie i westchnąłem czując jak do mnie przywiera i zanurza twarz w moje włosy. Nigdy się tak jeszcze nie czułem. Szczęśliwy? Skierowałem swoje usta do jego ucha.

- Co teraz? – Spytałem.

Nie odpowiedział, tylko pocałował mnie tak jak zawsze robił to w moich snach i marzeniach. Odwzajemniłem pieszczotę i wiedziałem, zrozumiałem - KyuMin nie było tylko wymysłem fanów. Cieszyłem się na kolejne czułe pocałunki. Gdy oderwaliśmy się od siebie przez chwilę nie wiedziałem jak się zachować. Bałem się zepsuć tej chwili, jednak nic takiego nie nastąpiło, było cudownie, tylko my i nic po za tym.

Nazajutrz staliśmy na scenie. Kolejny koncert, obserwowałem mojego ukochanego, jego ruchy i uśmiech. Byłem szczęśliwy. Śpiewaliśmy. "No other" - Może i zerkaliśmy na siebie zbyt często... ale nie mogłem wyśpiewać "...kocham cię..." nie patrząc w czekoladowe oczy. Gdy skończyliśmy piosenkę, a światła przygasły szybko złapałem go w ramiona i upajałem się tymi sekundami bliskości. Widziałem błysk w jego oczach. Wiedziałem, że w domu znów zamkniemy się w pokoju, napijemy wina i nic nie będzie nas obchodziło.

Lee Sungminie, choć bałem się reakcji przyjaciół i rodziny nie potrafiłem znaleźć choć jednego dobrego powodu, który zmusiłby mnie do wyparcia się uczuć do ciebie.

KONIEC ;)