Na małpi rozum

Kolejny One-shot, kolejny wspólnie napisany. Obiecujemy stopniowo odcinać pępowinę i otworzyć się na pisanie o innych zespołach z k-popu. Tekst jak zwykle pisany nocą  Boże już 4,  czego się nie robi dla Was. Miłego czytania kochani (Syśka)

Pępowinę to będzie odcinać Syśka :D , bo ja od dawna kocham K-POP i pairingi które można w nim spotkać (YunJae, JongKey, MyungYeol, KenBin, itp. itd.). To już kolejny shot w przeciągu 24 godzin, w związku z tym, że my was tak rozpieszczamy to dajcie coś od siebie i skomentujcie. ( Levi) 

PS> Pojawia się scena erotyczna.

Nienawidzę czuć się tak jak właśnie w tej chwili. Co z tego że jestem członkiem jednego z najsłynniejszych koreańskich zespołów? Skoro nikt mnie nie dostrzega? Oprócz płynnych ruchów w tańcu nie mam nic godnego uwagi. Nic sobą nie prezentuje. Czuje się beznadziejnie pomiędzy reszta boy bandu. Kiedyś miałem Sungmina. Nie czułem się wtedy tak wyobcowany. Był przy mnie i wspierał podtrzymywał na duchu. Lecz nagle pojawił się wielki evil maknae. Nie lubiłem go, zresztą nie tylko ja. Słodki Minni poleciał do niego. Stopniowo Kyuhyun stał się jego przyjacielem. Ja przestałem się dla niego liczyć. Z dołka wyciągnął mnie Hae. Zacząłem na nowo wierzyć w to, że jestem potrzebny. Po wypadku zajął się mną. Tylko on, reszta miała mnie gdzieś. Nie na długo cieszyłem się przyjacielem. Pojawił się Henry. Uroczy skrzypek. Zauroczył Donghae. Nadal był blisko. Jednak nie tak jak tego chciałem.

Może stwierdził, że jestem na tyle silny, że poradzę sobie sam. Tak było. Zmieniłem się, gdy tylko zdałem sobie sprawę jaki jestem ważny dla ELFów. Docierały do mnie piski fanek na koncertach. Gdy tańczyłem zapominałem o wszystkim. Umiałem rapować więc miałem okazję wykazać się w każdym występie. Czasem tylko gdy miałem doła wiedziałem, że lider wysłucha mnie. Leeteuk stał się moim jedynym wiernym towarzyszem. Nic nas nie rozdzieliło. Przez tyle lat. Tęskniłem za Hae. Jednak nie chciałem czuć się jak wrzód na dupie.

EunHyuk. HyukJae. Hyuk. Mój najlepszy przyjaciel. Jedyny, który był przy mnie od zawsze, od samego początku istnienia Super Junior, a nawet przed debiutem. Owszem był jeszcze JungSoo, z którym miałem wspólnie zadebiutować, ale on był starszy. Z Hyukiem dzieliła mnie ta specjalna więź, przynajmniej tak myślałem. Oboje urodziliśmy się w tym samym roku, on i ja dzieliliśmy pasję do tańca. Wspieraliśmy się, pomagaliśmy podnieść się z dołka. Ale ostatnio coś się zmieniło. Zaczął oddalać się ode mnie. Stał się silniejszy, niezależny, już mnie nie potrzebuje…….ale ja jego tak. Pustkę w moim sercu w niewielkim stopniu zapełnił Henry. Cieszyłem się, że ktoś ma we mnie oparcie, że nie uważa mnie za ‘idiotę’, wiecznego dzieciaka. Ale to nie było to samo.

Potrzebuję kogoś kto będzie mnie wspierał. Kto za maską wiecznie szczęśliwego, rozbawionego dzieciaka zobaczy prawdziwego mnie.

Patrzę na niego stęsknionym wzrokiem. Brakuje mi jego ciepła. Chciałbym podejść do ciebie i tak po prostu przytulić. Wstydzę się jednak. Nie jestem na tyle odważny by przełamać swój strach. Czy my nadal jesteśmy przyjaciółmi. Żałuję, że dałem się namówić naszemu menagerowi na fanservisowanie z nim. To dla mnie zbyt wiele. Nie potrafię tego udźwignąć. Jednak zajmuje myśli czymś innym. Ćwiczę cały dzień tak, że wieczorem nie mam siły na rozmyślania. Zasypiam niemal natychmiast. To pomaga. Kolejne nagrania i próby tańca. Dalej od zmartwień i problemów. Dalej od niego. Mijamy się nieustannie i tylko wspólne koncerty i nagrania do naszych piosenek zmuszają nas do przebywania razem. Wtedy jestem bezgranicznie szczęśliwy. Potem wraca pustka i szara codzienność. Boję się, że się zakochałem.

Mam już tego wszystkiego dosyć. Te jego ukradkowe spojrzenia, błądzenie wzrokiem po moim ciele. Myśli, że ja tego nie widzę, że jest taki dobry w ukrywaniu się. Bzdura. Na każdej próbie, każdym treningu, każdym nagraniu, spotkaniu widzę jak na mnie patrzy. Pożądanie? Tak. Miłość? Nie wiem.

Wydaje mi się, że w jego oczach jest coś więcej niż sama pasja, ale mogę się mylić. Boje się zaryzykować. Dowiedzieć się czy on czuje to samo co ja. Czy mnie kocha. Zbyt wiele razy byłem raniony, zbyt wiele razy wykorzystywany. Zawsze dawałem z siebie wszystko tej drugiej osobie, zabiegałem o nią,  starałem się jej zapewnić wszystko o czym tylko zamarzyła. Gotowy byłem ściągnąć gwiazdę z nieba aby osoba którą kocham była szczęśliwa. Teraz też jestem gotowy to uczynić. Ale tym razem to nie ja się będę starać, zabiegać. Teraz jest jego kolej. To on się oddalił więc niech zrobi ten pierwszy krok. Skróci dystans między nami.

Byłem bardzo zmęczony. Marzyłem tylko by wejść pod prysznic i zasnąć jak najszybciej. Gdy wszedłem do łazienki usłyszałem szum wody który dochodził z kabiny. Cmoknąłem z dezaprobata. Poczekam. Westchnąłem i sięgnąłem po szczoteczkę do zębów. Skoro miałem czekać wolałem już nie wychodzić z łazienki w obawie, że ktoś ją zajmie. Wyszorowałem zęby i przysiadłem na kiblu. Gdy zacząłem się nudzić czekaniem woda została zakręcona a szklana tafla się rozsunęła. Teraz o to tyłem do mnie stał Donghae, nagi i... piękny... kurwa. Choć bardzo się starałem nie byłem wstanie odwrócić wzrok czy wyjść, a tym bardziej obrócić wszystko w żart. Do lustra miałeś dwa kroki wiedziałem, że zauważysz moją sylwetkę w odbiciu. Jednak mój mózg przestał trzeźwo myśleć. Zacząłeś się wycierać. Jęknąłem w duchu zapominając o oddychaniu. Zawiązałeś ręcznik na biodrach i zrobiłeś te nieszczęsne dwa kroki. Nasze oczy spotkały się w odbiciu i wtedy zamarłem ze wstydu oblewając szkarłatnym rumieńcem całą swoją blada twarz. Wtedy odzyskałem siły, wstałem z zamiarem ucieczki lecz moje cholerna bluza zaczepiła się kieszenią o klamkę. Nim zdążyłem się wyplatać ty już łapiąc mnie za ramię wciągnąłeś z powrotem do łazienki i zatrzasnąłeś drzwi. Wpadłem.

Kolejny męczący dzień za mną. Kolejna farsa pod tytułem „Jesteśmy tylko przyjaciółmi” minęła. Starałem się jakoś to wszystko wytrzymać ale traciłem siły i nadzieje. Tego dnia najbardziej potrzebowałem zimnego prysznica, który pozwoliłby na otrzeźwienie umysłu. Lodowate krople spływające po moim nagim ciele pozwalały zapomnieć o nim, o bólu i tęsknocie. Wariowałem.

Po długich minutach spędzonych w kabinie wyszedłem z niej, wytarłem się i obwiązałem ręcznik wokół bioder. Podszedłem do lustra z zamiarem obejrzenia mojej zmęczonej twarzy. I wtedy go zobaczyłem. Siedział przy wannie, a nasze spojrzenia spotkały się w tafli lustra. Zanim oprzytomniał minęło kilka chwil, po których gwałtownie zerwał się z miejsca i chciał szybko wyjść. Lecz był idiotą, moim kochanym idiotą. Jego bluza zaplątała się przy drzwiach. Postanowiłem, że mimo wszystko to ja zrobię ten pierwszy krok, że to ja zacznę, dam nam szansę, możliwość.

Podszedłem do niego, odwróciłem w moją stronę zatrzaskując jednocześnie drzwi. Teraz nasze oczy bezpośrednio patrzyły się na siebie. Nic nas nie dzieliło. Byłem tylko ja i on. Zaczął błądzić spojrzeniem po moim torsie, ramionach, biodrach, nogach. Uświadomiłem sobie, że jestem prawie całkowicie nagi więc puściłem jego przedramię i odsunąłem się od niego. Stałem jednak na tyle blisko, że nie mógł się ruszyć, uciec. Nie spuszczałem z niego wzroku. Dawałem mu szansę na rozwiązanie tej chorej sytuacji, która od dłuższego czasu była między nami.

Boże nigdy nie zapomnę tego jak stał obok i patrzył na mnie tymi pięknymi oczami. Tylko czemu nie potrafiłem nic z nich wyczytać? Gdy miękłem miałem ochotę zatopić się w jego cieple, poczuć jego mokre włosy na swojej twarzy – odsunął się. Przygryzłem wargę i załkałem. Oczy zaczęły niebezpiecznie piec, wiedziałem, że jeszcze chwila i się rozpłacze. W klatce przeszył mnie ból nie do wytrzymania. Najwidoczniej tak bolało odrzucenie, bo tak się poczułem. Hae chyba chciał coś powiedzieć jednak nie dałem mu dojść do słowa. Uroniłem jedną łzę i spojrzałem w oczy Lee, patrzył na mnie nierozumiejącym wzrokiem.

- Hyukjae. – Powiedział tak ciepłym głosem.

Nie mogłem mu na to pozwolić, nie mogłem dać się nabrać. Znów obieca mi przyjaźń i odejdzie. Nauczyłem się żyć sam, bez niego. Musiałem to zrobić. Serce chciało zostać, lecz wyraźnie zagłuszyłem je zdrowym rozsądkiem.

- Nie mów niczego, czego możesz żałować Hae, a raczej tego co ja mogę nie chcieć usłyszeć. – Milczałeś, a ja tak chciałem byś coś powiedział, żebym nie cierpiał. Odwróciłem się i złapałem za klamkę, nie zatrzymałeś mnie. Wyszedłem na dwór żeby się przewietrzyć. Nogi poniosły mnie do pobliskiego parku. Usiadłem na ławce i objąłem nogi. Oparłem twarz o kolana i płakałem, chyba nigdy nie miałem tak bardzo na to ochoty. Po chwili krople deszczu zmieszały się z moim słonymi łzami. Tysiące kropli, płakałem całym sobą. Spojrzałem w górę i pozwoliłem by deszcz obmył mi twarz. Wtedy zrozumiałem, że nie wszyscy maja mnie gdzieś, niebo płakało razem ze mną…

Co za cholerny idiota. Kretyn. Małpa jedna. Pierdzielony Myeolchi. Znów stchórzył. Odszedł. Zostawił mnie. Co ja mam teraz zrobić? Zostać tu? Iść za nim? Przecież obiecałem sobie, że już za nikim nie będę gonić, nie będę się starał o innych, w końcu nadszedł czas aby inni zaczęli mnie doceniać, zabiegać o moje względy………….Ale to jest HyukJae. AAAAAAAA Jakie to wszystko jest frustrujące. Złapałem się za włosy lekko je ciągnąc.

- Co ja mam zrobić? No co- krzyknąłem w złości.

- Najlepiej jak się ubierzesz i polecisz za nim.

- LeeTeuk? Co ty…?- JungSoo stał w drzwiach i z uśmiechem na twarzy mnie obserwował. Dlaczego jego uśmiech był podobny do ojcowskiego?

- Nie gadaj tyle tylko ubieraj się i biegnij za naszym głównym tancerzem. Na dworze pada deszcz, nie chcę, żeby któryś z was się przeziębił. – powiedział i poszedł do swojego pokoju.

Ja natomiast pośpiesznie założyłem uszykowane ciuchy i szybko wybiegłem z apartamentu. Przeskakiwałem po dwa schodki na raz, żeby jak najszybciej znaleźć tego idiotę. Na pewno poszedł do parku. Sentymentalna wredota.

Był tam. Skulony na ławce. Wyglądał na biednego, przestraszonego dzieciaka. Na ten widok zakuło mnie w piersi. Co my robimy Hyuk tak ciągle się ganiając? Przecież ranimy siebie wzajemnie. Nic dobrego z tego nie wyniknie. Musimy być w końcu szczerzy wobec siebie. Podszedłem do ławki i spojrzałem się na niego z góry. Był taki przystojny, bez znaczenia co inni o nim mówili, to w moich oczach był najpiękniejszy. Jedną ręką złapałem go za podbródek, natomiast drugą położyłem mu na policzku, lekko gładząc go kciukiem.

- Hyuk, powiedz co my robimy? – spojrzał się na mnie swoimi cudownymi oczami.

Nie mogłem uwierzyć, że to on. Stał w deszczu i patrzył na mnie. Było mi tak cholernie zimno, nie miałem na sobie suchej nitki, a jednak jego dotyk palił mi skórę. Wstałem i bez słowa oparłem swoją głowę o jego ramie. Deszcz przestał padać, a ja stałem bojąc się ruszyć. Myślałem, że jak to zrobię to nagle zniknie, albo obudzę się. Przygarnął mnie do siebie jedną ręką i staliśmy tak parę minut.

- Chodźmy do domu, jest zimno Hyukki. – szepnąłeś i ucałowałeś mnie w skroń.

Milczałeś w drodze do domu, a ja dalej nie wiedziałem co powiedzieć. Jedyne co świadczyło o twojej obecności to dłoń, która tak mocno trzymała moją. Spojrzałem w bok i zobaczyłem ciemną uliczkę. Podjąłem szybką decyzję, bo niby gdzie mieliśmy pogadać? W dormie? Gdzie pełno wszystkich wszędzie? Szarpnąłem twoją dłoń i pociągnąłem w ślepy zaułek. Nie protestowałeś ani trochę. Przycisnąłem go do ściany i spojrzałem w ciemne oczy, kolejny raz dzisiaj. Uniosłem dłonie i ułożyłem je na twojej pięknej twarzy.

- Jesteś taki piękny Hae. – szepnąłem.

Po chwili smakowałem tych pięknych usta, spragnione dłonie błądziły po jego torsie. Zapragnąłem go tak mocno jak nigdy nikogo. Poddałeś się mi w pełni. Zacząłem bawić się klamrą twojego  paska, by móc po chwili lekko zsunąć twoje spodnie. Nie tak wyobrażałem sobie naszą rozmowę. Jednak to nie była moja wina, za bardzo działałeś na moje zmysły.

Chyba śnię. To nie dzieje się naprawdę, to nie może być prawda. Hyuk i jego dłonie badające dokładnie każdy skrawek mojego ciała. Jego usta idealnie psujące do moich. Chcę tego, ale nie tutaj. To nie jest odpowiednie miejsce na nasz pierwszy raz. Nie tutaj, nie w ciemnej uliczce. On zasługuje na coś innego, na coś lepszego.

- Aaaa – jęknąłem. Przejechał dłonią po moim lekko już nabrzmiałym członku.  Pieprzyć rozsądek. Pieprzyć konwenanse i idealny pierwszy raz. Pieprzyć to wszystko.

Ze zdwojoną siła zatopiłem się w jego ustach, były takie słodkie. Smakowały jak jego ulubione mleko truskawkowe. Czułem rozkosz nie do opisania. Moje ręce powędrowały na jego biodra, przycisnąłem go do siebie, chciałem poczuć go jak najbliżej siebie. Dłońmi zjechałem jeszcze niżej łapiąc go za pośladki i podnosząc do góry. Automatycznie oplótł nogi wokół moich bioder. Złączyliśmy się w zmysłowym tańcu ciał. Od tak dawna pragnęliśmy się, że pożądanie, które w tej chwili czułem przytłaczało mnie. Odwróciłem nas tak, że teraz to jego plecy dotykały ściany budynku. Spojrzałem się do góry na jego twarz, w jego oczy. Wplótł palce w moje włosy.

- Jesteś piękny – musnąłem jego usta – Pamiętaj, że już cię z rąk nigdy nie wypuszczę. Od tej chwili należysz do mnie a ja do ciebie.

Podtrzymując ciężar jego ciała jedną ręką, drugą zacząłem rozpinać mu spodnie. Zsunąłem je lekko wraz z bokserkami ukazując jego jędrne pośladki. Nie mieliśmy czasu na czułości, przygotowania, nie tutaj, nie w tej uliczce.

- Hyuk?- spojrzałem się po raz kolejny w jego oczy. Zrozumiał. Nic nie powiedział tylko schylił się do kolejnego pocałunku, a ja wiedząc o co mu chodzi zacząłem opuszczać go powoli na mojego członka. Nie miałem bokserek, za bardzo spieszyłem się w łazience i ich nie założyłem.

Jęknął cicho z bólu w moje usta.

Nie mogłem uwierzyć w to co robię. Moje pośladki mocno zaciskające się na jego członku, ten ból. Cholerny ból, ale przecież sam tego chciałem i chcę nadal. Spojrzałem mu w oczy. I zapłakałem łzami szczęścia i bólu, jeszcze mocniej przylgnąłem do niego. Kolejny pocałunek. Zapomniałem już gdzie jesteśmy dlatego jęczałem głośno za każdym razem, gdy nabijał się na mój czuły punkt. W najpiękniejszych snach nie wyobrażałem sobie, że będzie mój.

- Donghae, kocham cię. – wrzasnąłem wprost do jego ust, w tym samym momencie doszedłem. Brudząc jego koszulkę. Jednak nie przejmowaliśmy się tym. Językiem przejechałem po jego dolnej wardze, a po chwili poczułem we mnie rozlewające się nasienie.

Nadal cicho sapiąc powoli wysunął ze mnie swojego członka, zamruczałem oburzony. Miałem ochotę na więcej.

- Małpko. – Zaśmiał się. – mamy całą noc, to nie koniec. – dodał naciągając na moje pośladki mokre bokserki i spodnie.

Wróciliśmy do domu. To co się stało w tamtej uliczce było moim spełnieniem marzeń. W końcu mam przy sobie faceta, o którym śniłem dniami i nocami. Jest mój. Wyznał mi miłość. Teraz już mi nie ucieknie.

Do apartamentu weszliśmy trzymając się za ręce. Nie mogłem oderwać od niego wzroku, jest taki doskonały. Chciałem na jego ustach złożyć kolejny pocałunek, ale właśnie tą chwilę wybrała sobie moja natura łamagi aby się odezwać. Potknąłem się o leżący na środku korytarza but.

- Ała! – głupi KyuHyun, ja go kiedyś nauczę porządku.

- Uważaj bo wszystkich pobudzisz!- powiedział głośno Hyuk.

- Ja ich pobudzę? A kto się drze o 4 nad ranem?

- Ale ja się chociaż nie potykam o własne nogi.

- Oj zamknij się i chodź do łazienki. Mamy przecież kilka niedokończonych spraw. Trzeba cię wysuszyć, umyć. Obsypać pocałunkami. I przy każdej możliwej chwili mówić ci jaki jesteś wspaniały i piękny– powiedziałem ciągnąc go w stronę wspomnianego pomieszczenia. Zamknąłem za nami drzwi. Zarumienił się – Kocham cię Lee HyukJae. Pamiętaj o tym. – powiedziałem i złożyłem na jego ustach kolejny słodki pocałunek tej nocy.

Gdy para kochanków zniknęła w małym pomieszczeniu, zza rogu wyszła szczupła postać lidera ubranego w białe piżamy. Na jego ustach widniał szeroki uśmiech

- Jak dzieci. Aż tyle czasu i dramatu trzeba było aby sobie w końcu uświadomili, że się kochają.

- Teuk przestań ich podglądać i biadolić. Chodź do łóżka.