Przepowiednia - Rozdział VII

Tak przyznaję się bez bicia, do świąt nie miałam w planie dać kolejnego rozdziału Drarry. Czemu? Piszę urodzinowy one-shot dla Levi, a oprócz tego mamy w plamach napisać jeszcze dla Was jakiś prezent na święta. Ja też mam w planie stworzyć coś swojego, więc wybaczcie... ;( mam jednak kawałek rozdziału i wstawiam go dla Was na otarcie łez. W styczniu spodziewajcie się dłuuuugiegooo rozdziału :*

Syśka

Od razu po zamknięciu za sobą drzwi dopadł mnie przeraźliwy chłód, pomasowałem swoje ramiona okryte jedynie cienką koszulą. Nie zdawałem sobie sprawy, że może być tak zimno na zewnątrz, sprawa z Harrym tak mnie zaobserwowała, że nie zwracałem uwagi na otaczający mnie świat. Zagryzłem dolną wargę i westchnąłem ciężko. Obdarzyłem wejście do domu ostatnim spojrzeniem i poczułem, że tęsknie za tym głupim gryfiakiem. Musiałem zrobić wszystko by odzyskać jego różdżkę. Myślałem, że jeśli mi się uda to Harry zostanie dłużej i nie opuści mojego domu.

Po dokładnym zapoznaniu się otoczenia stwierdziłem, że nikogo nie ma i bezpiecznie mogę się teleportować.

Wylądowałem na polanie w pobliżu lasu, rozejrzałem się w koło i zadrżałem. Znów tu byłem. W tym samym miejscu, gdzie kilka dni temu znalazłem Harrego, w dzień, który zmienił moje życie. Wcześniej przychodziłem tu by wylądować negatywna energię. Teraz stałem tu by pomóc swojemu ukochanemu. Szedłem powolnym krokiem w gęstwinę drzew. Przymknąłem powieki czując znajomy zapach i uśmiechnąłem się lekko. Włożyłem dłoń do kieszeni jednak ta niespotkana się ze znajomym przedmiotem, moja różdżka. Od kilkunastu miesięcy byliśmy nierozłączni ze sobą w takim miejscu w każdym innym nie potrzebowałem magii. Stojąc teraz tutaj całkiem bezbronny czułem lekką obawę, jednak myśl o Harrym dodawała mi sił na to by się poddać, a świadomość tego, że szczęśliwego Pottera dodawała m siły.

Daje przemierzałem gęste zarośla, próbując sobie przypomnieć, gdzie znalazłem Harrego. To było pierwsze miejsce, które wpadło mi do głowy. Jeśli tam nie znajdę owej zguby pewne było tylko to, że znajdę się w ciemnej dupie. Na około panowała ciemność, co skutecznie utrudniało mi widzenie, jednak wiedziałem, że wtedy tez było ciemno, więc na pewno będzie mi łatwiej znaleźć różdżkę. Nerwowo nadsłuchiwałem każdego odgłosu łamanej gałęzi i zwierząt. Bałem się, cholernie się bałem w dodatku w jednej chwili przypomniałem sobie o wycieczce do zakazanego lasu w pierwszej klasie. Po plecach przeszły mi ciarki i ponownie rozejrzałem się otaczającej mnie przestrzeni. Po chwili zobaczyłem znajome drzewo, a nieznaczny uśmiech pojawił się na mojej twarzy, a potem poznałem to miejsce, opadłem na kolana i delikatnie zacząłem błądzić palcami po ściółce w nadziei, że znajdę spragniony przedmiot. Wzdychałem cicho i szukałem przedmiotu w ciemnościach, a gdy po kilkunastu minutach moje palce spotkały się z drewnianym tworzywem poczułem ulgę, a radość, która ogarnęła moje ciało sprawiała, że poczułem się wspaniale. Oczyma wyobraźni już widziałem minę Harrego na widok jego zguby. Podniosłem się, schowałem różdżkę do kieszeni. Rozejrzałem się dokoła próbując sobie przypomnieć, w która stronę powinienem się udać, by jak najszybciej wrócić do domu. W pobliżu domu jeszcze mogłem się teleportować, ale teraz byłem po za zasięgiem różdżki i byłem zmuszony wrócić na piechotę.

Zrobiło się coraz bardziej zimno, a ja nadal nie wydostałem się z lasu. Rozglądałem się próbując ustalić gdzie mogę się znajdować. Bezskutecznie. Udałem się przed siebie, ciemność coraz bardziej osłabiała mój wzrok. W momencie, gdy chciałem użyć wcześniej odnalezionej zguby, usłyszałem szelest gałęzi i cichy urwany śmiech. Odwróciłem się błyskawicznie i ujrzałem przed sobą trzech wysokich i dość umięśnionych typów. Wytężyłem wzrok, ale nie byłem wstanie zidentyfikować tych mężczyzn.

- Kogo my tu mamy? – Zaśmiał się złowieszczo najwyższy z nich. Przełknąłem nerwowo ślinę i zrobiłem kilka kroków do tyłu, oni automatycznie zbliżyli się do mnie. Spanikowałem, automatycznie złapałem się za kieszeń, w której spoczywała różdżka Harrego. Bez problemu mógłbym ją użyć. Jednak bałem się narazić ministerstwu, kolejne problemy za użycia czarów w obecności mugoli było dla mnie nie w smak w dodatku, musiałbym użyć różdżki, Harrego, a on był pracownikiem ministerstwa, więc na pewno miał na sobie namiar. Nie mając innego wyjścia zdecydowałem się na jedyna możliwość – ucieczkę

Pot i woda ociekająca z gałęzi liści powodowała, że moja cienka koszulka niemal natychmiast przywarła do moich pleców wprawiając mnie w lekki dyskomfort. Jednak odgłosy ciężkich butów dobiegające z tyłu nie zmalały nawet odrobinę. Ciągle mnie ścigali, nie miałem pojęcia ile już biegnę, niestety nadal znajdowałem się w lesie. Moje mięsnie stopniowo opadały z siły i zacząłem się bać coraz bardziej, gdy kilka metrów dalej spostrzegłem wyłaniającą się zza drzew znajoma polanę uśmiechnąłem się w duchu nadal nie przerywając ucieczki. Spostrzegłem pierwsze domy i Lampe oświetlająca główna ulicę miasteczka. Zaryzykowałem i odwróciłem głowę by sprawdzić jak daleko znajduje się od napastników, jednak nikogo nie widziałem ‘czyżbym ich zgubił?’ – Przeszło mi przez myśli i wtedy stało się coś, czego kompletnie się nie spodziewałem, zderzyłem się z czymś twardym w wyniku, czego runąłem jak długi. Podniosłem głowę i zobaczyłem, że odbiłem się przed momentem jak piłeczka od torsu jednego z trzech oprychów. Wiedziałem, że jestem bez szans, nie zdążyłem się nawet zastanowić, w jaki sposób tak szybko znaleźli się przede mną, gdy usłyszałem głos jednego z nich.

- I po co było tak uciekać? – Zaśmiał się.

Spojrzałem na niego, i z przerażeniem odkryłem, że nadal nie znam tych ludzi. Jeden z nich pochylił się nade mną, czując jego śmierdzący oddech na swojej twarzy, nie wytrzymałem i zwymiotowałem.

- To dopiero początek tego, co cię czeka. – Powiedział łapiąc mnie z włosy z tyłu głowy. Załkałem cicho, a słone łzy szybko spływały, bo mojej bladej twarzy. Oblech zlizał z mojej twarzy kilka łez i zaśmiał się złowrogo. Zadrżałem ze strachu, a po chwili poczułem pierwszy cios w brzuch, zakrztusiłem się śliną, lecz po chwili zorientowałem się, że to nie ślina tylko krew splunąłem nią i zacisnąłem mocno powieki w oczekiwaniu nad kolejną falą bólu, która nastała niebawem. Otworzyłem oczy, lecz widziałem tylko zamazany obraz, a śmiech bandytów dobiegał do mnie z daleka. Nie chciałem zawieść Pottera, ale chyba właśnie to zrobiłem w chwili, gdy straciłem przytomność.