Trafny wybór (Lily Luna Potter i Scorpius Malfoy)

Przed Wami one-shot o tematyce potterowskiej, a dokładniej młode pokolenie. Mam nadzieję, że mój fluff przypadnie Wam do gustu i zostawicie po sobie komentarze :)

Syśka ;)

Młody Malfoy powolnym krokiem szedł w stronę wielkiej sali na kolację. Mimo zbliżających się wakacji nie był szczególnie rad z tego powodu. Właśnie kończył swój ostatni rok nauki w Hogwarcie, który zbliżał się nieuchronnie do końca. Ponure myśli kłębiły się w jego głowie, wiedział, że jeśli nic nie zrobi straci ją na zawsze. Bał się tego. Przy każdym posiłku jego wzrok bacznie obserwował stół Gryffindoru. Głównym obiektem była Lili Potter, najmłodsza, zarazem jedyna córka wujka Harrego.

Rodzina Malfoyów oraz Potterów utrzymywała dość bliskie stosunki, mimo iż w latach szkolny miedzy mężczyznami nie było zbyt dobrych relacji. Powodem miała być walka miedzy Ślizgonami a Gryffonami. Taką wersje znał Scorpius. Młody arystokrata wysłuchując opowieści ojca i matki cieszył się, że teraz miedzy uczniami były normalne relacje. Domy żyły ze sobą w zgodzie i nie było problemu z osobami, które nie były czystej krwi, nikt na to nie zwracał uwagi.

Blondynowi w końcu udało się odnaleźć wzrokiem spojrzenie rudowłosej, uśmiechnęła się do niego jak zawsze… i tyle. Nic więcej. Załamany spuścił głowę, utkwiwszy wzrok w pustym talerzu. Nigdy nie uda mu się być dla niej tym samym czym ona jest dla niego. Znali się od dziecka. Na pewno był dla niej jak brat, tylko brat. Doszczętnie stracił apetyt, wstał od stołu zmierzając wolno ku wyjściu. Jutro opuści zamek na zawsze, za tydzień wyjedzie, a jego ukochana wróci do szkoły po wakacjach i zapomni o jego istnieniu . Ojciec załatwił mu roczny staż w gazecie i dokładnie za tydzień od zakończenia roku szkolnego wyjeżdża do Australii. To będzie koniec. Gdy tylko znalazł się w swoim dormitorium, opadł z głośnym jazgotem na łóżko, pierwszy raz w swoim krótkim życiu czuł się tak potwornie bezsilny. Chciało mu się płakać, czuł w sercu to przeklęte ukucie, za każdym razem gdy tylko myślał o Lily. Jutro z rana odjadą ekspresem Hogwart i być może ich drogi nigdy się już nie zejdą.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Widziała jak wychodził, dokładnie obserwowała go przez całą kolację, wiedziała że nic nie zjadł. Bardzo ja to martwiło. Po kilku sekundach wybiegła za nim, jednak już go nie było. Zrezygnowana postanowiła się w końcu spakować. Po drodze do wierzy zastanawiała się co będzie dalej z jej życiem, przez całe pięć lat on tu był, nie wyobrażała sobie kolejnych lat nauki bez niego. Była pewna, że w ciągu dwóch lat może się wszystko zmienić, Scorpius wyjedzie i marzenia do końca życia zostaną tylko marzeniami. W pokoju wspólnym było cicho i pusto, wszyscy byli na kolacji, bądź pakowali się w swoich dorminatoriach. Usiadła więc na fotelu obok kominka, objęła ramionami swoje kolana i patrzyła bezmyślnie w podłogę. Była zbyt nieśmiała by zrobić pierwszy krok poza tym bała się odrzucenia. Ślizgon był zawsze przy niej, troszczył się, ale jego zachowanie nie różniło się niczym od zachowania Jamesa, Hugona i Albusa. Sama traktowała go kiedyś jak brata jednak przez ten rok wszystko się zmieniło. Drżała, gdy niechcący dotknął jej dłoni, gdy na nią patrzył, jej serce wariowało za każdym razem kiedy tylko był w pobliżu. Gdyby tylko wiedział, że jest dla niej kimś więcej. Po chwili zasnęła, obudziła ją dopiero Rose, która wróciła z kolacji i zmartwiła się widząc śpiącą kuzynkę w fotelu.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Następnego dnia wszystko działo się błyskawicznie, pakowanie i dotarcie na stację. Nie zdążyli zamienić ze sobą nawet jednego słowa. W Londynie wszyscy się spieszyli, zbierali bagaże. Nawet nie mogła sobie przypomnieć czy się z nim pożegnała. Wszystko działo się tak szybko, wręcz za szybko. W domu po obiedzie zaszyła się w swoim pokoju pod pretekstem rozpakowani kufra. Tak naprawdę leżała na łóżku rozmyślając o nim, uczycie bezsilności ciążyło jej na sercu, wiedziała doskonale, że jeśli nic nie zrobi starci go bezpowrotnie.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Miał wrażenie, że go unika. Mimo bólu w głębi serca cieszył się z takiego obrotu sprawy, im mniej wspomnień tym lepiej. Przed rodzicami udawał, że wszystko jest w porządku, starał się im udowodnić, że bardzo cieszy go zbliżający wyjazd. Choć jego matka nie była zbyt zachwycona perspektywą jego wyjazdu, wolała mieć swoje jedyne dziecko przy sobie.

Dni mijały nieubłaganie i potwornie szybko. Draco Malfoy otwierając zaspane oczy nie wiedział jakie katusze przez ostanie dni przeżywał jego syn. Był z niego dumny, skończył szkołę z dobrymi wynikami, oraz wiedział, że z pomocą Astorii udało mu się go wychować na lepszego człowieka od siebie. Gdy zaproponował synowi podwózkę bardzo się ucieszył, gdy ten nie miał ni przeciwko. Astoria wolała zostać w domu, Draco przeczuwał, że nie chciała żegnać go na dworcu w obawie, że rozklei się na dobre. Był przekonany, że wypłacze swoje łzy podczas jego nieobecności, a gdy wróci do domu nic nie da po sobie poznać. Chwilami coraz bardziej zdawał sobie sprawę z tego jak bardzo Astoria podobna jest do jego matki Narcyzy. I mimo wszystko cieszył go fakt, że ma taka żonę, a nie inną.

Przez cała drogę na dworzec milczeli jak zaklęci, zarówno ojciec jak i syn. Właśnie wtedy podczas tej ciszy, po raz pierwszy w głowie Dracona zawitała myśl, że jego potomek nie cieszy się z tego co go czeka. Jednak nie będąc pewnym swoich przepuszczeń postanowił milczeć.

Gdy dojechali na miejsce, w milczeniu wyciągnęli walizki z bagażnika samochodu. Młody Malfoy szybko pożegnał się z ojcem i odszedł na peron, nie chciał by ten z nim poszedł. Gdy stał samotnie czekając na przyjazd pociągu, emocje wzięły nad nim górę. Nie był wstanie zatrzymać łez, płakał nad swoim losem. Zaklinał w sercu jakim jest tchórzem, przez tyle pieprzonych lat nie był wstanie wydusić z siebie uczuć, milczał jak zaklęty. Co mu teraz z tego zostało? – myślał. Widząc zbliżający się pociąg westchnął i spuścił głowę. Nagle usłyszał za sobą kroki, szybki oddech, po chwili ktoś ujął jego dłoń i zamknął w mocnym uścisku. Odwrócił się czuł jak wbija go w ziemię. Z wrażenia zabrakło mu tchu, chciał coś powiedzieć, wiedział, że otwiera usta jednak nic z siebie nie wydusił. Mocno przytulił do siebie dziewczynę, delikatnie pieszcząc przy tym jej szyje swoim oddechem. Trwali, tak trzymając się kurczowo w obawie, że to tylko sen, ten w którym marzenia się spełniają. Pociąg podjechał wzywając pasażerów, lecz oni go nie widzieli… cieszyli się swoja obecnością, tym ciepłem swoich ciał. Ostatni gwizdek poprzedzający odjazd… Pierwszy nieśmiały pocałunek. Pusta stacja, czas mijał choć nie dla nich. Byli szczęśliwi. Ich miłość nie potrzebowała słów. Wystarczyły te gesty i ciepło bijące z ich serc.

Nieopodal Draco Malfoy obserwował swojego syna z ukrycia, nie był zdziwiony tym co zobaczył choć nie spodziewał się tego. Z dalszych rozmyślań wyrwały go powolne kroki zmierzające w jego stronę.

- Witaj Malfoy. – Powiedział znajomy głos tuz za nim. Odwrócił się i uśmiechnął.

- Miło cię widzieć Potter… Kto by przypuszczał taki obrót wydarzeń, co nie? – Spytał kiwając przy tym głową w kierunku młodych, którzy właśnie w tym momencie zatracili się w kolejnym długim pocałunku. Mężczyźni roześmiali się na ten widok, nadal z zadowoleniem obserwując swoje latorośle.

- Nikt się nie spodziewał. Jednak przyznam, że twój syn ma doskonały gust Draco.

- Tak samo jak twoja córka Harry. – Odpowiedział.